Nosferatu - symfonia grozy | muzyka na żywo: Haxan Ensemble
Niemiecki film grozy z 1922 roku w reżyserii Friedricha Wilhelma Murnaua. Jest to jeden z najważniejszych filmów niemieckiego ekspresjonizmu i jeden z pierwszych horrorów w historii kina. Za kanwę filmu posłużyła nieco zmodyfikowana, ze względu na problemy z prawami autorskimi, fabuła „Draculi” Brama Stokera. Rolę tytułowego Nosferatu odtwarzał Max Schreck.
Haxan Ensemble wraca na scenę w nowej odsłonie, w nieco innym składzie i jak zawsze z własną interpretacją wybitnego arcydzieła filmowego. Pozostając nadal w klimatach grozy i starego dobrego kina, oraz jak zawsze z autorską muzyką i lektorem, występującymi na żywo. Bogate instrumentarium i nieszablonowe podejście, dodatkowo wzbogacają odbiór filmu, poruszając się na styku obrazu i muzyki. Obecnie, w swoim pięcioosobowym składzie, Haxan Ensemble przygotował kolejny film z 1922 roku „Nosferatu symfonia grozy”, w reżyserii Friedricha Murnaua. W ten sposób zespół wraca do pierwszej wersji „Nosferatu” chcąc przypomnieć widzom o urokach starego niemego kina, zderzającego się ze współczesnymi interpretacjami.
Gabinet doktora Caligari | muzyka na żywo: Michał Litwiniec
W niewielkim niemieckim mieście dochodzi do serii zagadkowych morderstw. Przyjaciel jednej z ofiar odkrywa, że za wszystkim może stać wędrowny hipnotyzer.
Michał Litwiniec – urodzony 1971 roku, magister filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego, kompozytor muzyki, aktor, multiinstrumentalista, poszukiwacz dźwięków. Kompozytor muzyki teatralnej i filmowej. Współpracuje z teatrami w całym kraju oraz z różnymi zespołami muzycznymi obracającymi się w gatunku etno, jazz, folk. Wspólpracował między innymi z takimi teatrami jak: Teatr Dramatyczny w Warszawie, Teatr Rozmaitości w Warszawie, Teatr Narodowy w Warszawie, Teatr Powszechny w Warszawie, Teatr Współczesny we Wrocławiu, Teatr Capitol we Wrocławiu, Teatr Dramatyczny w Legnicy, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatr Stary w Krakowie czy Teatr Wybrzeże w Gdańsku. Współpracował z takimi reżyserami jak: Piotr Cieplak, Jacek Głomb, Grzegorz Jarzyna, Marcin Wierzchowski, Dariusz Gajewski czy Xawery Żuławski.
Maya Deren – krótkometrażowe filmy | muzyk na żywo: Sitartronic
Sieci popołudnia (1943)
Kobieta zasypia po powrocie do domu. Granica pomiędzy jawą i snem zostaje zatarta.
Na lądzie (1944)
Ten eksperymentalny film zaczyna się w momencie, gdy pewna kobieta zostaje wyrzucona przez morze na brzeg. Jej dziwna podróż łączy się ze spotkaniem obcych osób, a także innych wersji samej siebie. Sama główna bohaterka, Maya Deren, uważa, że dzieło te ukazuje walkę człowieka o utrzymanie własnej tożsamości.
Studium choreograficzne dla kamery filmowej (1945)
Maya Deren w pełni zrealizowała swoją wizję uwolnienia ludzkiego ciała z ograniczeń przestrzeni zarówno teatralnej jak i rzeczywistej. W tym krótkometrażowym filmie, tancerz porusza się z łatwością w różnych środowiskach (jak las, salon czy galeria sztuki) oraz pomiędzy nimi, co jest efektem starannego i precyzyjnego montażu filmu.
Rytuał w przetworzonym czasie (1946)
Już tytuł filmu jest nawiązaniem do rytualnych praktyk religijnych, a zarazem przejścia jednostki z jednego stanu w drugi. W pierwszej części “Rytuału w przetworzonym czasie” widzimy kobietę (Maya Deren), która zwija wełnę w swoistym transie oddanym za pomocą zwolnionego tempa kamery. W kolejnej przenosimy się na bankiet, którego uczestnicy wykonują gesty utrzymane w tanecznym rytmie. Deren zaznaczała, że interesowała ją w tym filmie emocjonalną ciągłość ruchu różnych osób. Film jest zarazem eksploracją relacji między ruchem a jego obrzędowym charakterem. W filmie obok Mai Deren występują między innymi Rita Christiani oraz Anaïs Nin.
Medytacja nad przemocą (1948)
Film zgłębia ruchy i sposobów wykonania rytuału Wu-tang, jednocześnie zacierając granicę pomiędzy przemocą a pięknem.
Prawdziwe oko nocy (1955)
Próba przedstawienia mistycyzmu ukrytego w astrologii za pomocą pełnej wrażliwości baletowej choreografii. Przedstawiani cały czas w negatywnie tancerze subtelnie szybują w tańcu na tle gwiazdozbiorów.
Sitartronic: duet gra na żywo do krótkometrażowych filmów w reż. Mayi Deren, jednej z najbardziej złożonych i legendarnych postaci wśród niezależnych filmowców lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Tworzyła w świecie nowojorskiej bohemy Greenwich Village, uwieczniając m.in. takie postaci jak Marcel Duchamp, Anais Nin czy John Cage. W jej czarno-białych filmach krótkometrażowych nastrój i poetycko-oniryczna narracja wydają się być ważniejsze niż ciągłość fabuły, a zastosowanie nietypowych technik filmowych nadaje im unikatowy charakter.
