W bloku prezentujemy dwa filmy współreżyserowane przez Susan Sontag: „Elementarz Piny Bausch” i „Czekając na Godota w… Sarajewie”. Te dwa różne pod względem poruszonych tematów obrazy łączy zagadnienie roli sztuki we współczesnym, wielowymiarowym świecie i postać Susan Sontag, która nie tylko kreuje świat przedstawiony w tych filmach dokumentalnych, ale także pojawia się w nich jako bohaterka.
Elementarz Piny Bausch
(A Primer for Pina)
Wielka Brytania / UK, 1984, 28 min
Reżyseria / Directed by: Jolyon Wimhurst, Susan Sontag
Zdjęcia / Cinematography by:
Producent / Producer: Jolyon Wimhurst
Produkcja / Production: City Documentaries Production
Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards:
Susan Sontag jako erudytka i krytyczka w filmie współtworzonym z Jolyonem Wimhurstem jest idealną przewodniczką po sztuce Piny Bausch. To ona prowadzi narrację, podkreślając w twórczości jednej z najbardziej rozpoznawalnych i najbardziej wpływowych tancerek i choreografek XX wieku wątki feministyczne, tradycję niemieckiego ekspresjonizmu i związki z Wagnerem. Postać Sontag nieustannie wchodzi w dialog i interakcje z Bausch i jej otoczeniem, dzięki czemu poznajemy także amerykańską eseistkę. Charakterystyczna dla filmu forma kolażu, stworzonego przez Jolyona Wimhursta, stanowi integralny element opowieści.
Czekając na Godota… w Sarajewie
(Waiting for Godot… in Sarajevo)
Francja / France, 1993, 26 min
Reżyseria / Directed by: Nicole Stéphane, Susan Sontag
Zdjęcia / Cinematography by: Vaugham Smith, Richard Parry
Producent / Producer: Nicole Stéphane, Pierre Bergé
Produkcja / Production: Woods Communications
Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards: 2021 – MFF Jihlava / Jihlava IFF
W 1993 roku Susan Sontag zdecydowała się na wyjazd do Sarajewa w odpowiedzi na sugestię swojego syna Davida Rieffa, który przebywał w mieście jako korespondent, relacjonując wojnę. Amerykańska intelektualistka zgodziła się wyreżyserować sztukę „Czekając na Godota” Samuela Becketta w odpowiedzi na zaproszenie Harrisa Pasovica, urodzonego w Sarajewie dyrektora jednego z miejscowych teatrów. Sontag chciała zbudować analogię między bohaterami sztuki Becketta a mieszkańcami Sarajewa, czekającymi na wyzwolenie. Minimalistyczna scenografia sztuki miała oddać atmosferę panującą w oblężonym mieście. Film przybliża tamte wydarzenia. Jest antywojennym gestem i hołdem złożonym mieszkańcom Sarajewa.
