Dolnośląskie Centrum Filmowe (DCF) jest inwestycją Instytucji Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego, która zajmuje się szerokim przekrojem działalności filmowej na terenie Dolnego Śląska i Lubuskiego: od prowadzenia kin, przez współorganizację wielu festiwali, przeglądów i pokazów specjalnych, prowadzenie programu edukacyjnego, po wspieranie produkcji filmowych poprzez dofinansowania w Dolnośląskim Konkursie Filmowym i działalność Wroclaw Film Commission.
DCF jest miejscem spotkań filmowych dla tych, którzy oczekują od kina czegoś więcej, niż tylko rozrywki. Repertuar stanowi szeroki wybór światowego, europejskiego i polskiego kina, oparty głównie na „studyjnych”, „art-housowych” propozycjach. Wśród tytułów polskich pojawiają się także filmy koprodukowane przez Dolnośląskie Centrum Filmowe.
Poza codziennymi seansami, proponujemy pokazy specjalne, premierowe i przedpremierowe, projekcje festiwalowe, spotkania z twórcami oraz przeglądy retrospektywne i tematyczne.
Rozwijany jest program edukacji filmowej. Kontynuujemy dotychczasowe i tworzymy nowe cykle, m.in. pokazów filmów dokumentalnych czy Dyskusyjnego Klubu Filmowego.
Dolnośląskie Centrum Filmowe jest miejscem spotkań ze sztuką filmową i konfrontacji wielu filmowych spojrzeń na rzeczywistość.
Projekcje odbywają się w 4 nowych salach, noszących nazwy, które upamiętniają wrocławskie kina: Warszawa, Lalka, Lwów i Polonia, odpowiednio dla: 250, 141, 135 i 73 widzów, w tym łącznie 15 miejsc dla niepełnosprawnych. DCF to jedno z najnowocześniejszych kin studyjnych w Polsce, wyposażone w nowe projektory analogowe i cyfrowe (z możliwością projekcji 3D), nagłośnienie Dolby Digital Surround EX, klimatyzację i wygodne fotele. Kino posiada też udogodnienia dla niepełnosprawnych (wyznaczone miejsca w każdej sali, podjazdy, toalety i windę).
do 250 widzów
do 141 widzów
do 135 widzów
do 73 widzów
W holu na parterze DCF-u znajduje się Galeria KINO, prowadzona przez Katedrę Sztuki Mediów ASP we Wrocławiu, bar (oczywiście bez popcornu) oraz przestrzeń na takie wydarzenia, jak np. spotkania z twórcami filmów. Budynek wyposażony jest w sale konferencyjne oraz pomieszczenia na biura festiwalowe, przestronny hol, szatnię, a także powierzchnie przystosowane do aranżowania wystaw.
Pierwsze kino powstało w tym miejscu za czasów niemieckich – nazywało się wówczas Palast-Theater. Otwarto je 3 września 1910 roku. w kamiennicy kupca Moritza Branissa przy Neue Schweidnitzer Str. 16 (obecnie ul. Świdnicka 44), nad modną restauracją Palast-Restaurant. Pierwszym właścicielem kina był Franz Thiemer. Kino było bardzo popularne wśród mieszkańców. Po trzech i pół roku istnienia szczyciło się milionowym widzem, co dawało w przeliczeniu ok. 800 widzów dziennie.
Pod koniec I wojny światowej kino zostało przejęte przez firmę Kammer-Lichtspiele GmbH, a od 1922 roku należało do firmy Schauburg AG, która zarządzała nim do II wojny światowej.
Pierwotnie kino mogło pomieścić ok. 430 osób w dużej sali (miało też mniejszą salę, gdzie okazyjnie organizowano projekcje), a po przebudowie wyższej kondygnacji w 1926 roku na część balkonową – 650 widzów.
Po wojnie, w polskim Wrocławiu, pierwsze filmy zaczęto wyświetlać właśnie w tym budynku, przemianowanym na kino Warszawa, przy ówczesnej ulicy Świerczewskiego (obecnie Piłsudskiego), ale wejście do niego było nadal od ulicy Świdnickiej. Kino otwarto 16 czerwca 1945 roku, a premierowym filmem był „Majdanek”.
Kino w tej postaci funkcjonowało do roku 1963, kiedy to z powodu złego stanu technicznego budynek całkowicie rozebrano, a w jego miejsce w latach 1968 – 1973 powstało całkowicie nowe Kino Warszawa, z salą dla 600 widzów.
W 1988 roku zmodernizowano wnętrze.
Otwarto małą salkę na 90 miejsc.
W prawie niezmienionej postaci kino wyświetlało filmy do maja 2010. Wtedy rozpoczęły się prace budowlane nad trzecim z kolei budynkiem kinowym w tym miejscu.
Jako następca kina Warszawa (i niemieckiego Palast-Theater), Dolnośląskie Centrum Filmowe w 2011 roku rozpoczęło nową erę w historii wrocławskich kin, jako jedyny wówczas obiekt w mieście, opierający swą codzienną działalność filmową głównie na repertuarze studyjnym.
