Amsterdam, Berlin, Hamburg, Hawana, Houston, Los Angeles i Nowy Jork – to miasta, które z bohaterami filmów Wima Wendersa odwiedzimy jednego dnia w kinie DCF. Pięć wybranych tytułów będzie można obejrzeć nie opuszczając wygodnego kinowego fotela, z kubkiem rozgrzewającej herbaty w ręce.
Maraton filmów wraz z krótkimi wstępami w formie wykładu wideo przybliżającymi sylwetkę reżysera i wprowadzającymi w tematykę dzieła pozwoli osadzić je w szerszym kontekście. Na podróż w czasie i przestrzeni i tę bardziej intymną, nastawioną na poznawanie wewnętrznych światów bohaterów zapraszamy 2 grudnia.
Nie obawiajcie się przyjść do kina z ulubionym kocem i miękką poduszką. Przed nami długa i daleka podróż. Warto spędzić ją w komfortowych warunkach.
Podczas maratonu zaopiekujemy się Waszymi okryciami wierzchnimi. Jeśli zechcecie zimowe buty zamienić na wygodne kapcie lub ciepłe skarpety – nie mamy nic przeciwko!
W programie:
12:00 Alicja w miastach (1974)
14:30 Amerykański przyjaciel (1977)
17:30 Paryż, Teksas (1984)
20:30 Niebo nad Berlinem (1987)
23:15 Buena Vista Social Club (1999)
Między filmami zaplanowaliśmy 20 minutowe przerwy oraz jedną dłuższą po seansie „Amerykańskiego przyjaciela” – w sam raz na posiłek regeneracyjny w kawiarni Food Think Tank w postaci pysznej, rozgrzewającej zupy, przygotowanej specjalnie na tę okazję. Zupa i inne ciepłe napoje dla widzów maratonu Wima Wendersa 20% taniej.
Bilety: 13 zł pojedynczy pokaz, 40 zł wszystkie filmy.
Karnet na wszystkie filmy dostępny wyłącznie w kasach kina. Widzów, którzy zakupią karnet na wszystkie filmy, przed rozpoczęciem pierwszego seansu w dniu maratonu zapraszamy do kas po odbiór opaski prawdziwego kinomana, upoważniającej do wejścia na salę bez każdorazowego okazywania biletu.
Projekt organizowany przez Stowarzyszenie Kin Studyjnych i Goethe Institut oraz współfinansowany przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej.
Alicja w miastach (1974)
Czwarty film Wendersa, choć reżyser często klasyfikuje go jako swój pierwszy, ponieważ odkrywa w nim film drogi jako gatunek. Jest to również pierwszy film Wendersa nakręcony częściowo w USA i pierwszy, w którym występuje jego „alter ego” Phillip Winter (Rüdiger Vogler). „Alicja w miastach” jest często porównywana do „Brzdąca” Charliego Chaplina. Film otrzymał Nagrodę Niemieckich Krytyków w 1974 roku.
Dziennikarz Phillip Winter chce napisać artykuł o Ameryce, ale poza zrobieniem serii polaroidów nic innego mu się nie udaje. Rozczarowany rozpoczyna podróż powrotną do Niemiec. Niechętnie zgadza się wziąć małą Alice pod swoją opiekę, ponieważ jej matka, którą spotyka w Nowym Jorku dzień przed wyjazdem, odmawia zajęcia się dziewczynką. W Amsterdamie matka nie pojawia się zgodnie z umową, więc Winter i Alice wyruszają na poszukiwanie babci Alice w Zagłębiu Ruhry. Podczas wspólnych poszukiwań ich początkowa wzajemna niechęć stopniowo przeradza się w sympatię.
Amerykański przyjaciel (1977)
Film zdobył Nagrodę Niemieckich Krytyków i Złotą Niemiecką Nagrodę Filmową w 1977 roku i jest dziś uważany za dzieło wybitne. Inspiracją dla filmu była powieść „Gra Ripleya” Patricii Highsmith.
Jonathan Zimmermann (Bruno Ganz) wierzy, że wkrótce umrze na białaczkę. Pozbawiony skrupułów Amerykanin Tom Ripley (Dennis Hopper) dowiaduje się o tym i wykorzystuje chorobę Zimmermanna do własnych celów. Przedstawia Jonathana oszustowi Minotowi (Gérad Blain), który proponuje śmiertelnie choremu mężczyźnie, by został zawodowym seryjnym mordercą. W zamian ma otrzymać rozsądne wynagrodzenie, które zapewni jego żonie (Lisa Kreuzer) i dzieciom finansową przyszłość. Co ma do stracenia, skoro i tak umrze? Między dwoma skrajnie różnymi mężczyznami rodzi się przyjaźń, a Ripley ostatecznie interweniuje, gdy Zimmermann nie jest już zdolny do popełnienia kolejnego morderstwa.
Paryż, Teksas (1984)
Na teksańskiej pustyni, niedaleko granicy z Meksykiem, pojawia się samotny mężczyzna. Nielegalnie przekroczył granicę, i od wielu dni błąka się po okolicy. Kiedy wreszcie dociera do pierwszej amerykańskiej osady, z wyczerpania mdleje. Okazuje się, że mężczyzna ma amnezję, nie wie, kim jest i skąd przyszedł. Na podstawie odnalezionych przy nim dokumentów lekarze docierają do mieszkającego w Los Angeles Walta. Ten ze zdumieniem rozpoznaje w pacjencie swojego starszego brata, Travisa, który cztery lata wcześniej porzucił żonę i synka i wszelki słuch po nim zaginął…
Niebo nad Berlinem (1987)
Film nazywany „powrotem do domu” Wendersa i pierwszym niemieckim filmem po 8 latach spędzonych w Ameryce. Jego głównymi bohaterami są aniołowie stróże, przyjazne niewidzialne istoty w prochowcach, które słuchają myśli śmiertelników i próbują ich pocieszyć. Jeden z nich, Damiel (Bruno Ganz), pragnie stać się człowiekiem po tym, jak zakochuje się w pięknej artystce trapezowej Marion (Solveig Dommartin). Peter Falk, który gra samego siebie, pomaga mu przejść granicę za pomocą wprowadzenia w tajniki drobnych przyjemności życia.
Film opowiadany jest z perspektywy aniołów, które widzą świat w czerni i bieli. Dopiero gdy Damiel staje się człowiekiem, otwierają się przed nim kolory. Zostawia za sobą swojego starego przyjaciela Cassiela (Otto Sander), który nadal trwa przy starym Homerze (Curt Bois), „narratorze ludzkości”.
Film stał się kultowy na całym świecie i w 1998 roku doczekał się remake’u pod tytułem „Miasto Aniołów” z Nicolasem Cage’em i Meg Ryan w rolach głównych.
Buena Vista Social Club (1999)
Wim Wenders towarzyszył swojemu wieloletniemu przyjacielowi Ry Cooderowi, który napisał już wcześniej muzykę do filmów PARIS, TEXAS i END OF VIOLENCE, w podróży do Hawany. Reżyser zanurzył się w świecie kubańskiej muzyki: przez kilka miesięcy towarzyszył muzykom BEUENA VISTA SOCIAL CLUB, najpierw w ich domu w Hawanie, następnie kilka tygodni później, w kwietniu 1998 roku w Amsterdamie na pierwszym publicznym występie zespołu, a jeszcze później, w lipcu 1998 roku, na triumfalnym koncercie w Carnegie Hall w Nowym Jorku.
W ten sposób podążał za starymi bohaterami tradycyjnej kubańskiej muzyki na ich drodze od całkowitego zapomnienia do światowej sławy, co stało się w ciągu zaledwie kilku miesięcy. „Myślałem, że kręcę film dokumentalny” – powiedział – „a tymczasem byliśmy świadkami bajki, której nikt nie mógł sobie wymarzyć”.
Dokument muzyczny stał się sensacją w kinie i światowym sukcesem. Oprócz nominacji do Oscara dla najlepszego filmu dokumentalnego, BUENA VISTA SOCIAL CLUB otrzymał m.in. Europejską Nagrodę Filmową, Złotą Niemiecką Nagrodę Filmową, Złotą Kamerę, Brazylijską Wielką Nagrodę Filmową.
