W październiku w cyklu Kino Polskie. Rekonstrukcje pokażemy horror polityczny „Diabeł” – drugi film Andrzeja Żuławskiego.
Rok 1793. Do Wielkopolski wkraczają wojska pruskie, dokonując rozbioru Polski. Do klasztoru zamienionego w więzienie przybywa Nieznajomy. Wywozi skazanego na śmierć Jakuba i poleca mu powrót do rodzinnego dworu. Tam wręcza Jakubowi brzytwę, nakazując, aby oczyścił świat ze zła i występku. Z minuty na minutę szaleństwo coraz bardziej postępuje. Zagłębiając się w obłędzie, prowadzony przez Diabła bohater zaczyna dokonywać dzieła zniszczenia.
Uznawany za jednego z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów Żuławski chciał nakręcić horror o człowieczeństwie – o złu ukrytym w ludziach i czyhającym na to, by je uwolnić i dać mu wyraz. W „Diable” zło nie przychodzi z zewnątrz, lecz wybrzmiewa jako wewnętrzny głos bohatera.
Żuławski nakręcił obraz trudny i niejednoznaczny, który można interpretować na różne sposoby, będący próbą filmowego traktatu historiozoficznego, wizją spróchniałego świata rozsypującego się od jednego uderzenia obcej potęgi. W „Diable” reżyser podejmuje tematy tabu w formie skrajnej ekspresji. Zakazany przez cenzurę obraz swojej premiery doczekał się dopiero po 16 latach, w 1988 roku.
